Δεν του έμειναν ακόμη πολλές ζαριές

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Από το Δόξα τω Θεώ στο βόηθα Παναγιά. Ο Άρης έχασε μια χρυσή ευκαιρία χθες στη Λιβαδειά να βγει στον αφρό. Όλο το ποδοσφαιρικό σύμπαν της 18ης αγωνιστικής συνωμότησε ώστε με ένα διπλό στην Βοιωτία, να είναι μόνος του 5ος και σε απόσταση μόλις μιας νίκης από τον 4ο Ατρόμητο και παράλληλα να ταξιδέψει στην Ξάνθη για την εμβόλιμη αγωνιστική έχοντας ένα μαξιλαράκι ασφαλείας αντί να πηγαίνει τώρα με την πλάτη στον τοίχο.

Με τέτοια εμφάνιση όμως δεν δικαιούταν περισσότερα πράγματα. Η ομάδα του Σάββα Παντελίδη κάνει μισό βήμα μπροστά ψάχνοντας μια νίκη που θα της δώσει την ώθηση που ψάχνει, αλλά στο τέλος καταλήγει να κάνει δυο βήματα πίσω. Και χθες στη Λιβαδειά, η εικόνα της ομάδας ήταν τέτοια που σε γέμιζε απογοήτευση. Απίστευτα αργή ανάπτυξη που καθιστούσε τον Άρη απόλυτα προβλέψιμο και άρα εύκολα αντιμετωπίσιμο. Με δυο χαφ που έπαιζαν μονίμως παράλληλα, πηγαίνοντας να πάρουν τη μπάλα από τους στόπερ δημιουργώντας τεράστιες αποστάσεις με την επιθετική γραμμή αναγκάζοντας τον Άρη να προσπαθεί να απειλήσει κυρίως από τα άκρα. Εκεί, παρά το γεγονός ότι τόσο ο Τζανακάκης όσο και ο Βαλεριάνος είχαν καλές ενέργειες και πλαγιοκοπούσαν την αντίπαλη άμυνα, δεν τους βγήκαν οι τελικές πάσες ή σέντρες που επιχείρησαν. Μια φορά σημάδεψε σωστά ο Τζανακάκης τον Ντιγκινί και βγήκε η μεγαλύτερη φάση του Άρη στο ματς. Ο Λεβαδειακός έκανε ένα πολύ απλό στη σύλληψή του τρικ στο οποίο όμως ο Παντελίδης δεν είχε απάντηση. Έκλεισε τους δυο χαφ και άφηνε τον Δεληζήση να κάνει παιχνίδι κάτι που όμως δεν το έχει στο ρεπερτόριό του.

Ο Παντελίδης «προδόθηκε» και από άλλες δυο επιλογές του. Δίστασε να βάλει τον Ρος - τον οποίο δεν είχε προλάβει να δει καν σε διπλό- από την αρχή και στη μια φάση που βρήκε ο Μαρκόφσκι με τον Μπάσα έκανε το γκολ. Η απόλυτη τιμωρία. Ίσως θα μπορούσε στην επανάληψη να βάλει τον Γάλλο και να περάσει τον Μπάσα στα χαφ, αλλά θα φλέρταρε να τον κατηγορήσουν για παθητική στάση, όταν ενώ χάνει βάζει αμυντικό.
Δεν του βγήκε και η επιλογή να ξεκινήσει τον Τόνσο στο βασικό σχήμα. Ο Αργεντίνος στο πρώτο μέρος που είχε όρεξη δεν πήρε καθόλου μπάλες, στην επανάληψη κουράστηκε και εξαφανίστηκε. Η κίνηση να βάλει τον Λάρσον ήταν ορθή και ο Σουηδός έδειξε ότι θα βοηθήσει. Αξίζει επίσης μια καλή κουβέντα για τον τίμιο Διαμαντόπουλο που όσο διάστημα αγωνίστηκε τουλάχιστον προσπάθησε να παίξει με τη μία. Εγώ προσωπικά από τη στιγμή που η διοίκηση δεν προνόησε να έχει ένα φορ νωρίτερα θα χρησιμοποιούσα από την αρχή τον μοναδικό κλασσικό φορ που διαθέτω, ώστε να έχω την ευχέρεια να χρησιμοποιήσω τον πάντα φιλότιμο Ντιγκινί ως εξτρέμ, και να μείνει στον πάγκο ο Ματέο.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα που βρίσκει μπροστά του ο Παντελίδης. Ο «μικρός» παραμένει μπλοκαρισμένος, δίχως ιδέες στο παιχνίδι του και αυτό είναι μέγιστο θέμα αφού από αυτόν περιμένεις το συνδυαστικό ποδόσφαιρο στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου.

Είναι ξεκάθαρο ότι σε γενικές γραμμές αυτά που θέλει να περάσει ο Παντελίδης στην ομάδα δεν βγαίνουν. Οι λόγοι σίγουροι είναι πολλοί και όχι μόνο ένας (ατομικά χαρακτηριστικά παικτών, τραυματισμοί, ατυχίες κτλ). Υπάρχει το άσπρο και το μαύρο. Το ζήτημα είναι ότι δεν έμειναν και πολλές ζαριές ακόμη να ρίξει. Έχει άλλες δυο αυτή την εβδομάδα με Ξάνθη και Γιάννινα. Με νίκες το πράγματα ισορροπεί και επανέρχεται η νηνεμία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα μιλάμε για εκτροχιασμό από τον στόχο. Αυτό που ο κόσμος απαιτεί και αυτό νομίζω είναι αδιαπραγμάτευτο από εδώ και πέρα είναι παίκτες και προπονητή μαχητές. Αν είναι να «πέσει», να πέσει μαχόμενος και όχι περιμένοντας μοιρολατρικά να έρθει το μοιραίο…

ΥΓ Η ομάδα χρειάζεται… χθες έναν ακόμη επιθετικό. Μήπως όμως χρειαζόταν και έναν γρήγορο στη σκέψη και στην προώθηση του παιχνιδιού χαφ;